’s Morgens begon iedereen eerst even de schade aan de tenten op te nemen. Vooral hoe tenten hadden het niet gered, want de camping bevindt zich op een gravelveld waar geen normale haring te gebruiken was. De meeste tenten, ook van ons, stonden gewoon los op de grond zonder ook maar een haring. Bij ons bleek één tentje leuk te zijn, en die belandde dus in de vuilnisbak in plaats van achterbak.

Iets voor achten begonnen de eerste auto’s te rijden. En ook wij vertrokken rond die tijd. Bij de start kregen we ons gebruikelijke opdrachtformulier met drie routes, maar vandaag zonder opdrachten. Dat betekende een gemakkelijke tot richting ons einddoel van vandaag: Gradišče pri Divači.

Rustig aan

De afstand was maar iets meer dan 200 km, dus we hebben een route genomen zonder snelwegen. We hoefden ons niet druk te maken over de opdrachten en konden genieten van de omgeving. Ook onderweg nog even uitgebreid ontbeten en verderop een bak koffie. Door onze snelheid werden we ook vandaag geregeld ingehaald door andere runners. Elke inhaalactie onderling ging gepaard met meestal een hoop toeters, claxons en/of sirenes.

Gradišče pri Divači

Onze finishlocatie was een vliegveld vlak bij een klein dorpje. En dan bedoel ik ook klein. Volgens Wikipedia had het dorpje namelijk maar 17 inwoners. Al lag het vliegveld buiten het dorp, we moesten natuurlijk wel even met de andere runners door het dorp gaan. Van de 17 inwoners stond ongeveer een kwart op het balkon om ons toe te zwaaien. Daarna was het tijd om te finishen. Maar daarvoor nog konden we eerst onder medailles in ontvangst nemen. En dan toch, ruim 2000 km een vijf dagen na de start hebben we de finish gehaald. Tijd voor een finishfoto door de organisatie. (Foto helaas nog niet gezien).

Na de foto konden we de camping opgaan, maar we hadden een hotel op een paar kilometer, dus we kozen ervoor om eerst onze tenten te drogen op de parkeerplaats en daarna naar het hotel te gaan. Na het uitladen van het broodnodige keerden drie van ons terug naar de finishlocatie voor de prijsuitreiking een het grote eindfeest. Om op de parkeerplaats te komen moesten we nogmaals over de finish, dus als het goed is is weer ook nog een tweede foto gemaakt. Tevens hadden we nog een kort interview.

Eindfeest

Onder het verorberen van een angus-burger konden we genieten van De Wethouders. Deze band heeft als repertoire vooral Boerenrock. En dat werd door vele Carbagerun gewaardeerd. Rond een uur of twaalf gingen wij richting ons hotel.